Bijbeltekst: Mattheüs 11 : 28 t/m 30.
Bent u aan vakantie toe? Snakt u naar wat rust? Misschien wel omdat het leven u zwaar valt. Door zorgen, moeiten of pijn en verdriet of misschien wel angst. Maar het probleem is; waar u ook heen gaat, naar het buitenland of ergens in Nederland, u neemt wel u zelf mee. En dus ook die problemen en zorgen. Piekeren voor je tent is niet veel anders dan piekeren thuis, behalve de locatie dan. Wat is daar aan te doen? Zegt de Bijbel daar ook iets over?
Hij nodigt je uit.
Wat kan dat toch een last zijn. Problemen, moeiten en zorgen, ze vergallen je dag. Ze kunnen zo zwaar op je drukken dat je het gevoel hebt te stikken. Je weet niet meer waar je het zoeken moet. Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed. Ook ziekte, chronisch of terminaal zelfs, kunnen je de levensvreugde ontnemen. Of angst om jezelf of om dat van een ander, een geliefde. Je zou er heel wat voor over hebben eens één dag even niet aan dit alles te moeten denken. Even helemaal op adem komen, als een drenkeling die even naar de oppervlakte komt om adem te halen. Maar het gebeurd niet. Voor veel dingen is er geen pauzeknop. Zelfs vakantie helpt dan niet. Want je neemt je zorgen, pijn en verdriet en angst mee. Elk persoon die met vakantie gaat, pakt niet alleen zijn koffers of rugzak, hij of zij draagt in zichzelf ook mee wat pijn doet. ‘Maar wat is er dan nog aan te doen’? Laat we eerst maar eens kijken wat je er menselijkerwijs mee kunt. Blijf er niet mee rond lopen! Ik weet uit ervaring, dat wanneer je er alleen in stilte mee worstelt je er aan onderdoor kunt gaan. Deel je zorgen en moeiten. Met je partner, een goede vriend, je pastor of ouderling of met de pastoraal werker. Wanneer zij er niet van weten kunnen ze je ook niet helpen. Ik zeg wel eens: ze kunnen het niet aan je ruiken. En het clichématige gezegde is zo waar; gedeelde smart is halve smart. Maar het kan ook zo zijn dat je, gezien de omstandigheden, zou kunnen vermoeden dat er wat speelt. Dan is het goed dat je het ter sprake brengt. Neem nu de Coronatijd. Mijn moeder is 86 jaar. Eén keer in de drieweken whattsapp-bel ik haar, wat in de tijd dat het beter was haar niet te bezoeken een uitkomst was. Nu kan je verwachten dat iemand op die leeftijd best bang kan zijn om Covid-19 te krijgen. Dus vroeg ik haar of ze niet bang was. Haar antwoord was verrassend en beschamend tegelijk. ‘Ach, zij ze, je moet toch ergens aan dood gaan, bovendien als de Here mij roept is het mijn tijd’. Ze was er niet bang voor en ze gaf tegelijk aan dat ze erop vertrouwd dat de Heer wel weet wat goed is. Maar ook in de Bijbel worden we op hulp gewezen. Ja, Jezus nodigt je zelfs uit je last met Hem te delen, zie onze Bijbeltekst. Blijf er niet zelf mee worstelen; ”kom naar Mij zegt Hij. Ik kan je rust geven”. Deel je moeiten, je pijn en verdriet, je angst met Mij. Blijf er niet zelf mee zeulen en blijf er niet zelf aan sjorren. Het helpt niet en bovendien put het je uit. Dit mag ook vooral een troost zijn voor hen die hun pijn en moeiten niet kunnen delen met anderen, omdat dit geheim zo schrijnend is dat ze dat niet kunnen en willen vertellen. De Heer luistert altijd naar je. Hij kent geen vakantie, Hij is altijd stand-by. Vierentwintig uur per dag, alle dagen van het jaar, alle jaren van je leven. Jezus wil je lasten dragen, Hij biedt het zelfs zelf aan. Het zou toch wel heel dom zijn om dat aanbod af te slaan. Want weet wel wat je dan laat liggen. De weg uit je ellende.
Hij draagt jou.
Jezus zegt: “Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart”, vers 29. Nou, dat lijkt misschien op het eerste gezicht niet zo positief, een juk. Maar dan begrijp je het beeld niet goed. Een juk is een landbouwinstrument. Twee ossen of twee paarden dragen samen een juk. Dat juk is verbonden met de dissel van een wagen of een ploeg. En doordat ze samen tegelijkertijd trekken, is de last een stuk lichter, dan dat één van hen dat alleen moet doen. En dat nu biedt Jezus jou aan. Hij zegt; ‘vorm één span met Mij en ik trek samen met jou de kar’. Dat maakt jouw last lichter, want je draagt het niet meer alleen. Hij, Jezus zet ook Zijn schouders er onder. Maar daar is wel één ding voor nodig. Je moet je aanpassen aan Zijn tempo. Je moet gelijke tred met Hem houden. Want een span dat niet samenwerkt, werkt elkaar juist tegen en maakt daardoor de last zelfs zwaarder. ‘Maar hoe doe ik dat, gelijke tred houden met Jezus’? Allereerst door met Hem voortdurend in contact te staan. Laat je leven één gebed zijn, door te bidden, maar ook door je in Zijn dienst te stellen. Sámen trekken jullie de kar. Hij is nederig van hart en wil jou dienen, jouw Heer. Dan is het alleen maar logisch en terecht dat jij Hem dan dient. Zo werkt een span. En vervolgens moet je je tempo aan Hem aanpassen. Wacht op de Heer! In Psalm 106 wordt er ook voor gewaarschuwd. Vers 13; “maar snel vergaten zij wat Hij gedaan had, ze wachten niet geduldig Zijn plannen af”. Dat loop meestal niet goed af, daar kan Koning Saul over mee praten, lees maar in 1 Samuël 13. Je moet wachten op de Heer. Hij kent de juiste tijd en het juiste tempo. Want Hij is almachtig en overziet alles. Vertrouw dan op Hem en wacht op Hem. Houdt zo gelijke tred met Hem, want anders wordt het span doorbroken en werkt het niet. Maar het gaat nog verder. Want Hij die met jou één span wil vormen is naast je Heer ook je Redder. Hij heeft op Golgotha jouw zonden gedragen. De zonden waaruit zoveel ellende voort kwam. Want toen met de zonde, bij de zondeval, ook de dood in de wereld kwam, sloop ook ziekte en pijn en verdriet de wereld in. Ziekte is de opmaat naar de dood. Wij mensen hebben allerlei medicijnen, therapieën en vaccins uitgevonden om ziekten uit te bannen. Maar kijk nu eens naar Corona. Covid-19 is een geheel nieuw virus, waar nog geen kruid tegen is opgewassen en vele doden tot gevolg heeft. En wat heeft de mens toch veel ellende veroorzaakt, ook naar elkaar. Maar Hij heeft jou daarvan verlost. En doordat je verlost bent, draagt Hij niet alleen jouw lasten, maar ook jou zelf. Hij heeft je in de vrijheid gesteld. Je bent een bevrijdt kind van God. Het is zoals in Exodus 19 : 4 staat; “en hoe Ik je op adelaarsvleugels gedragen heb”. Hij draagt ons door Zijn liefde.
Jij bent nu vrij.
Je bent vrij. Hij heeft je bevrijdt en wil jou bevrijden van je last. De druk van je geheim. De zwaarte van je moeiten en problemen. Ze liggen nu ook bij Hem. Bij Hem vindt je werkelijk rust. Dat is ‘geestelijke’ vakantie. En niet voor een paar dagen of een paar weken, maar voor altijd. Maar dan moet je dat ook bij Hem laten. Dan moet je wel met Hem in dat span blijven lopen. En niet meer terugvallen in; dat kan ik zelf wel. Want dan leg je jezelf weer een juk op, maar dan één waar jij alleen in loopt en dat maakt de last dan alleen maar zwaarder. Maar die vrijheid geeft je ook verantwoordelijkheid. In Galaten 6 : 2 roept Paulus op; “Draagt elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na”, maar verderop zegt hij, in vers 5; “want ieder mens moet zijn eigen last dragen” Hoe zit dat nu? Je draagt je eigen last, daar is geen ontkomen aan. Maar je draagt die last in span met Jezus. En daarom help jij je broeder of zuster om zijn of haar last te dragen. Je kunt het niet van hen overnemen en ook kan jij je last niet op een ander overdragen. Maar je kunt samen en met de Heer elkaar tot steun zijn. Dat ben je aan Hem verschuldigd die in één span met jou jouw last wil dragen. Daarom in dankbaarheid tot Hem, ben je de ander tot steun, met de talenten en gaven die jij hebt. Laat je leiden door Hem. Want; “Gelukkig zijn die Hij geleidt, die leven in gerechtigheid”, Psalm 106 : 2 berijmd. Dat wens en bid ik je toe.
F.L.
